Big Black Glasses

Που ήσουν μια ζωή;
Κρυβόμουν πίσω απ' τα μυωπικά γυαλιά μου.

Είπα.


Κι έγραφα κάτι σαν κι αυτό.

«Χίλια ασμάτια..όχι»

Τα δυο σου πέλματα στην ξέρα γονατίζουν

Μια μόνη ανάμνηση της φύσης σου με ντύνει

Τα μάτια σου άστρα μπρος στο φως σαν λαμπυρίζουν

Ψυχής το σάλεμα να νιώσεις δεν σε αφήνει

Μέσα στου ονείρατος τους κόλπους άσπρος κρίνος

Ψυχή παιδίσκη ο πόνος της βουβής λαγνείας

Το ανάθεμά μου φόβος κι επιτάφιος θρήνος

Σκίρτημα μπρος στο χαλεπόν τούτης της μοίρας

Σα δισκοπότηρο τα δυο ξερά σου χείλη

Κι εγώ το αμάρτημα της τύχης θεία γέννα

Πέπλο σκεπάζει το χλωμό γαλάζιο δείλι

Και το άσπρο κύμα του δειλού το άθλιο ψέμα

Πάνω στους βράχους να χτυπά της μοίρας κύμα

Και γύρω πέλαγα το εγώ σου μπρος μου πνίγουν

Για όσους χαράζουν μοναχοί τους τέτοιο κρίμα

Σε κόσμους που άνομοι θεοί ανθρώπους κρίνουν

Παραπετάσματα γυμνά τα δόλια μάτια 

Κι ο πόνος δάκρυ στη στεγνή βαθειά σου κόγχη

Σιωπής δυο σώματα ηχούν τα χίλια ασμάτια

Για ένα ανείπωτο, πικρό, στερνό σου όχι 

ΠΚ