το δέκα

Ήταν ανάμνηση θαρρώ 

του ‘10

τα πρώτα κλάματα  και οι σειρήνες 

ξεκίνησαν δίχως να τα προσμένω 

να σαρακώνουν λίγο λίγο

τη γενιά μου 

ήταν ανάμνηση θαρρώ 

κι ήμουν παιδί

μετά τα 10

η λαοθάλασσα φαινότανε παιχνίδι ομαδικό

και στίχοι τα συνθήματα 

στο ανάκτορο μπροστά 

Ήταν ανάμνηση θαρρώ

κι αν είχα όνειρα εκατό 

μου έμειναν μονάχα 10 

τα πρώτα κλάματα και οι σειρήνες

με στοίχειωσαν χωρίς να τα προσμένω

και κατατρώνε με μανία την καρδιά μου

ήταν ανάμνηση θαρρώ 

σύννεφο γκρίζο σκυθρωπό 

δε χάνεται 

κι ας μέτρησα πολλές φορές μέχρι το 10 

κι αν σαν παιδί σας δε μπορώ

να δω το μέλλον καθαρό 

θα φύγω 

κι από πίσω μου δειλά δειλά 

θα ακολουθήσει η γενιά μου

με αυτό το δάκρυ το στερνό

το αντίο μου τώρα θα σας πω

να,   φεύγω

με την οργή στα μάτια 

πίσω απ’ τα μαύρα μυωπικά γυαλιά μου

ΠΚ