“ψευδαίσθηση”

σε βλέπω που είσαι

ανατροπή

λίγα στενά πιο πέρα

μέτρησα τα ψιλά μου και πήρα τους δρόμους

μέτρησα τα νιώθω μου και μου βγήκαν πιο λίγα

μέτρησα τις κίτρινες λάμπες

σ’αυτές τουλάχιστον, κάτι χρωστούσα

Χρωστούσα που δεν έπεσα

χρωστούσα που το τακούνι μου δε σκάλωσε στο πλακόστρωτο

Πήγα πιο κάτω

πιο κάτω που δεν είχε λάμπες

που δεν είχε φως

και σα να χάθηκα

το άγνωστο ρουφούσε το κάθε μου βήμα

Αδρεναλίνη, λένε

ψευδαίσθηση ελευθερίας

ώσπου το πόδι λυγίζει και σπάει

και κανείς δε ψάχνει στο σκοτάδι πληγωμένους

όλοι μάθαν να φεύγουν

τα χέρια αδειάζουν από προσκλήσεις και μηνύματα

Με τα σπασμένα πόδια ψάχνω το νήμα του φωτός

για να πιαστώ

κι αν δεν κρατώ υπόσχεση

πως πίστεψα

μου φτανε μια φορά

να το γυρέψω

Και να μαι

κι αν το στενό μου ρούχο που 'γινε πετσί

κάποτε το 'θελα

δεν το γυρεύω πια

γιατί ήμουν πάντα

το κορίτσι με το αέρινο φουστάνι

που ξέρει πια πως

όση γοητεία κι αν κουβαλά επάνω του το σκότος

γλυκιά τη θέρμη του φωτός

δε δύναται να σβήσει