ώσπου ξημέρωσε

φοβόσουν "θα νυχτώσει"
άτσαλα βαδίσματα μακρυά από την εσπέρα
συμβολιστής ο φόβος σου
ταύτιση με το θάνατο και πίσω

πίσω στα δέντρα και στις ρεματιές
πίσω στα βότσαλα
πίσω στα κύματα

ησύχασε. ακόμη δε μας έδυσε
για λίγο μόνο την ψυχή μας
βιαστικά πριν φύγει
έγδυσε
το χρώμα αυτό το ακαθόριστο του ήλιου

φοβάσαι ακόμη "θα νυχτώσει"
συμβολιστής ο φόβος σου
όπου το σκότος κι αμαρτία
κι όχι άδικο

ησύχασε. ακόμη δε μας έδυσε
για λίγο μόνο την ψυχή μας
βιαστικά πριν φύγει
έγδυσε
το χρώμα αυτό
αυτό του ήλιου

φοβάσαι, τρέμεις
"Νύχτωσε"
ώρα πολλή πριν έρθεις
κι έβαψε ρεματιές και δέντρα
κι έβαψε βότσαλα
κι έσπειρε κύματα
μα δεν ηθέλησα να σου το πω

σ' άφησα να ταχθείς στον ήλιο σου
μέσα στα σπλάχνα των δικών μας οριζόντων

μα,

στάσου
στάσου.
στάσου! να.
 "νύχτωσε" ώρα πολλή πριν έρθεις
κι έβαψε ρεματιές
και κοίμησε δάση και πόλεις
ώσπου η πρώτη ακτίνα του σε χάραξε ξανά
ώσπου
να, κοίτα, ξημέρωσε.

ξημέρωσε
και δεν αρκεί λόγος κανένας να φοβάσαι πια

άτιτλο

πάλι νυχτώνει

στα χέρια μου επάνω

κρατώ τις σιωπές

σαν πουλιά

που να πετάξουν θέλουν

μακρυά μας

ματωμένο τσιγάρο

στον κόρφο μου επάνω

σβήνεις του κόσμου τα ψεγάδια

χορεύοντας στα δάχτυλά μου

βράδια και βράδια

αλλιώτικα

με βλέμα καρφωμένο στο γυαλί

της απουσίας το κορμί ν’ ανατινάζεται

να χαμηλώνεις τη φωνή

και να πηγαίνεις προς το φως

Ηχώ μου,

δε σε ακούω πια να μου φωνάζεις

“πρόσεχε μικρή μου!!

τις σκληρές των ανθρώπων γωνίες

και τα μαυρισμένα των ανθρώπων μάτια

που κάποτε του έρωτα καθρέπτες

γίναν”

Νυχτώνει

Πίσω,

στα ίδια βουνά που κάποτε ξημέρωνε

άλλαξε ο κόσμος

κι ο δρόμος

συρρικνώθηκε για να χωρά στη μια παλάμη

οι ποιητές μας

δε μιλούν πια για ταξίδια

Όλα αλλάζουν,

μα οι σιωπές μένουν το ίδιο παγωμένες

σαν τα πουλιά

Μαρμαρωμένα μ’ ανοιχτά φτερά

που να πετάξουν θέλουν μακρυά μας

σα βλέπουν τους καπνούς

απ’ τα τσιγάρα μας

και τη φωτιά

που στης βροχής το κάλεσμα

δε θέλει ν’ απαντήσει

Μόνο θανάτους θέλει

να σκορπίσει

Καρκίνος μ’ όνομα φριχτό

που κάποιοι

δεν τολμούν να ξεστομίσουν

Ηχώ μου,

πες μου για ακόμη μια φορά

τι να προσέξω

Βιάσου

πριν να νυχτώσει πάλι

δεν το μπορώ το σκοτάδι τους

με πνίγει

και μένω εκεί

με βλέμα καρφωμένο στο γυαλί

και της ουσίας το κορμί

ανατινάζεται

σα χαμηλώνεις τη φωνή

Έλα και δείξε μου το φως

“ψευδαίσθηση”

σε βλέπω που είσαι

ανατροπή

λίγα στενά πιο πέρα

μέτρησα τα ψιλά μου και πήρα τους δρόμους

μέτρησα τα νιώθω μου και μου βγήκαν πιο λίγα

μέτρησα τις κίτρινες λάμπες

σ’αυτές τουλάχιστον, κάτι χρωστούσα

Χρωστούσα που δεν έπεσα

χρωστούσα που το τακούνι μου δε σκάλωσε στο πλακόστρωτο

Πήγα πιο κάτω

πιο κάτω που δεν είχε λάμπες

που δεν είχε φως

και σα να χάθηκα

το άγνωστο ρουφούσε το κάθε μου βήμα

Αδρεναλίνη, λένε

ψευδαίσθηση ελευθερίας

ώσπου το πόδι λυγίζει και σπάει

και κανείς δε ψάχνει στο σκοτάδι πληγωμένους

όλοι μάθαν να φεύγουν

τα χέρια αδειάζουν από προσκλήσεις και μηνύματα

Με τα σπασμένα πόδια ψάχνω το νήμα του φωτός

για να πιαστώ

κι αν δεν κρατώ υπόσχεση

πως πίστεψα

μου φτανε μια φορά

να το γυρέψω

Και να μαι

κι αν το στενό μου ρούχο που 'γινε πετσί

κάποτε το 'θελα

δεν το γυρεύω πια

γιατί ήμουν πάντα

το κορίτσι με το αέρινο φουστάνι

που ξέρει πια πως

όση γοητεία κι αν κουβαλά επάνω του το σκότος

γλυκιά τη θέρμη του φωτός

δε δύναται να σβήσει

το δέκα

Ήταν ανάμνηση θαρρώ 

του ‘10

τα πρώτα κλάματα  και οι σειρήνες 

ξεκίνησαν δίχως να τα προσμένω 

να σαρακώνουν λίγο λίγο

τη γενιά μου 

ήταν ανάμνηση θαρρώ 

κι ήμουν παιδί

μετά τα 10

η λαοθάλασσα φαινότανε παιχνίδι ομαδικό

και στίχοι τα συνθήματα 

στο ανάκτορο μπροστά 

Ήταν ανάμνηση θαρρώ

κι αν είχα όνειρα εκατό 

μου έμειναν μονάχα 10 

τα πρώτα κλάματα και οι σειρήνες

με στοίχειωσαν χωρίς να τα προσμένω

και κατατρώνε με μανία την καρδιά μου

ήταν ανάμνηση θαρρώ 

σύννεφο γκρίζο σκυθρωπό 

δε χάνεται 

κι ας μέτρησα πολλές φορές μέχρι το 10 

κι αν σαν παιδί σας δε μπορώ

να δω το μέλλον καθαρό 

θα φύγω 

κι από πίσω μου δειλά δειλά 

θα ακολουθήσει η γενιά μου

με αυτό το δάκρυ το στερνό

το αντίο μου τώρα θα σας πω

να,   φεύγω

με την οργή στα μάτια 

πίσω απ’ τα μαύρα μυωπικά γυαλιά μου

ΠΚ

για μας ο στίχος του χρόνου που περνά..

Το πρόσωπό σου σκλήρυνε 

Ρυτίδιασες 

Δεν είσαι το παιδί που ήσουν παλιά 

πάνω σου ένας αλχημιστής εχάραξε 

μια ολόκληρη μεσόγειο και φίλτρα μαγικά
να βάζεις στις πληγές σου 

Σου φύσηξε στις φυλλωσιές δροσιά,
στα ξέμπλεκα μαλλιά σου 

και στη νεκρή σου φήμη ανάσταση

για τους καιρούς που θα 'ρθουν 

Τα μάτια σου βάθυναν 

γεμίσανε οι κόγχες σου με βάσανα και λύπες 

ζάρι τυχαίο το μονόγραμμά σου μες στην πόλη

και μια αλφαβήτα από σοκάκια στοιχισμένα 

μαθήτευες χρόνια πολλά στη σκόνη

τα μάτια σου ιστορίες για παιδιά δυστυχισμένα 

που χόρευαν τα βαλς της πείνας τους, φυσώντας μια ανεμώνη 

Επέστρεφες από το νότο την καλοκαιριά 

και μου φερνες χρυσό λουλούδι στο πανέρι 

Που τα 'βρισκες τα χείλη να γευτείς απ’ το κορμί μου τη σταλιά 

Όταν πετούσε από πάνω μας λευκό το περιστέρι 

ενώ εσύ, το χελιδόνι, έφευγες κάθε που χειμώνιαζε μακρυά 

Παιδί εισ’ ακόμα μα η ρυτιδιασμένη σου η μορφή με ξεγελά

κάθε που βγαίνει το ανάθεμα απ’ το μικρό σου στόμα

Τέσσερα μάτια βουρκωμένα αντικριστά 

για όσα κουβάλησες απ’ τη ζωή σου στο μικρό μας δώμα

κι όσες ανατολές μας βρήκαν να μετράμε θάλασσες κι ηπείρους στα κλεφτά 

ΠΚ